بیا صاحب این بیرق و این مجلس و این پرچم و این مجلس روضه
عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟
چرا آب به گلدان نرسیده است؟ چرا لحظه باران نرسیده است؟ و هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است؟
به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است؟
بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است؟ چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟
دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد، خداوند گواه است، دلم چشم به راه است و در حسرت یک پلک نگاه است...
ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...
عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟
به خدا آه نفس های غریب تو که آشفته به حزنی است نه جنس غم و ماتم، زده آتش به دل آدم و عالم.
مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای ای عشق مجسم، که به جای نم شبنم بچکد خون جگر از عمق نگاهت
نکند باز شده ماه محرم، که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت، به فدای نخ آن شال سیاهت، به فدای رخت ای ماه! بیا
بیا صاحب این بیرق و این مجلس و این پرچم و این مجلس روضه و این بزم تویی آجرک الله...
عزیز دو حهان، یوسف در چاه، دلم سوخته از آه نفس های غریبت
دل من بال کبوتر شده، خاکستر پرپر شده
همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی...
به همان صحن وسرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی...
به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد، نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد
همه گویند به انگشت اشاره: مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد...؟
تو کجایی...؟ تو کجایی، شده ام باز هوایی، شده ام باز هوایی...
گریه کن، گریه وخون، گریه کن، آری که هر آن مرثیه را خلق شنیدست شما دیده ای آن را،
و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم
و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود، چون تپش موج مصیبات بلند است...
به گستردگی ساحل نیل است... و این بحر طویل است...
و ببخشید اگر این مخمل خون بر تن تبدار حروف است، که این روضه مکشوف لهوف است...
عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است
و ارباب همه سینه زنان ، کشتی آرام نجات است
ولی حیف که ارباب « قتیل العبرات » است، ولی حیف که ارباب « اسیر الکربات » است
ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین بن علی تشنه یار است و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی...
الف قامت او، دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشمر 55»
خدایا چه بگویم که شکستند سبو را و بریدند...
دلت تاب ندارد، به خدا با خبرم میگذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی
قسمت میدهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی... تو کجایی
سید حمید رضا برقعی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی...