این همه آب که جاری است نه اقیانوس است                    عرق شرم زمین است که سرباز کم است

نمی دونم تا حالا چقدر به یاد امام زمان مون بودید! نمی دونم ما بیشتر به یاد امام مون بودیم و برای فرجشون دعا کردیم یا ایشون به فکر و یاد ما بودند و برای ما به خاطر گناهان مون از خدا طلب آمرزش کردند. نمی دونم ما که ادعای انتظار داریم بیشتر منتظر آقا بودیم یا ایشون منتظر ما بودند تا لحظه ای به یاد ایشون باشیم و برای فرج شون دعا کنیم. نمی دونم ما بیشتر برای فرج آقا دعا کردیم یا آقا به خاطر گناهان مون برای ما! نمی دونم ما چقدر با اونهایی که امام حسین (ع) رو در صحرای کربلا تنها گذاشتند فرق داریم مگر نه اینکه اونها هم امام شون رو تنها گذاشتند، مگر آنها گناهی جز این داشتند! نمی دونم آقا مثل پدرشون علی (ع) سرشون رو توی کدوم چاه فرو می برند و گریه می کنند که صداشون به ما نمی رسه، شاید هم می رسه و ما اهمیتی نمی دیم. شاید ناله ی همون مادری که از داغ فرزندش گریه می کنه همون ناله ی امام مون باشه ولی ما که چشم دلمون کور شده نمی شنویم و حتی نمی بینیم! شاید ما که شبهای جمعه منتظر ظهور آقامون هستیم، آقامون بیشتر منتظر ما باشند تا یاری شون کنیم و هزاران شاید مثل این...                                  

ای کاش می فهمیدیم که ما همان کسانی هستیم که باید زمینه ی ظهور آقا رافراهم کنیم. ای کاش می فهمیدیم هیچ یک از اشک هایی که در محرم ریختیم قبول نیست اگه امام مون به خاطر ما و گناهان مون اشک بریزند. ای کاش هر روز دقیقه ای را برای امام مون صرف می کردیم و حداقل برای اصلاح خودمون و فرج شون دعا می کردیم.